بر کسی پوشیده نیست که امروزه کودکان زمان بیشتری را در فضاهای بسته سپری می‌کنند و به همین دلیل، به‌طور مداوم با اینترنت، بازی و اپلیکیشن‌های دیجیتالی در ارتباط‌اند. حال‌آنکه طبیعت موجب سلامت مغز و بدن انسان می‌شود.

انسان‌ها به‌صورت ژنتیکى با کششى احساسى و موروثى نسبت به طبیعت و سایر موجودات زنده دارند در این بین بچه‌ها نیز کشش خاصى نسبت به طبیعت دارند و بازى در منظرهاى طبیعى دست‌نخورده را به علت تنوع و بی‌انتها بودن آن، به محیط‌های طراحی‌شده، ترجیح می‌دهند یادگیرى فعال در بسترهاى بیرونى بیشتر امکان‌پذیر است. در این یادداشت نگاهی داریم به تاثیر طبیعت بر رشد کودک. طبیعت همیشه همراه انسان و الهام‌بخش او در خلق آثار هنری بوده است. انسان همواره تحت تاثیر طبیعت، احساس خود را به‌صورت شعر، موسیقی، نقاشی به ظهور رسانده است. همچنین بسیاری از شاهکارهای هنری، صحنه‌هایی زیبا از طبیعت هستند. ذات طبیعت پاک و شادی‌آفرین است، سرشت کودکان نیز با طبیعت هماهنگ است. محیط طبیعی در ارتباط مستقیم با رشد شناختی کودکان از طریق ایجاد فرصت‌هایی برای اکتشاف، آزمایش و بازی است.

قرار گرفتن در محیط طبیعی نقش مهمی در رشد شناختی کودکان از طریق بهبود هوشیاری کودکان، استدلال و مهارت‌های مشاهداتی آن‌ها ایفا می‌کند. محیط‌های طبیعی به کودکان اجازه دست‌کاری کردن و تغییر چیزهایی از دنیای اطرافشان را می‌دهد. ابتدا خوب است بدانید بازی در طبیعت چگونه از لحاظ عقلی، اجتماعی، احساسی و جسمی ‌به کودک شما سود می‌رساند؛ همچنین فعالیت‌هایی را پیدا کنید که به رشد او کمک می‌کنند. جهان طبیعی همچون آزمایشگاهی بی‌انتهاست و کودکان دانشمندان ذاتی و خودانگیخته‌ی این آزمایشگاه‌اند. آن‌ها عاشق تجربه‌ کردن‌ هستند: ببینند، بو کنند، بشنوند و بافت‌ها را لمس کنند. طبیعت نیز تجارب بی‌شماری را برای اکتشاف، خلاقیت، حل مساله وآموزش (آموزش علوم، تکنولوژی، مهندسی و ریاضی) برای آن‌ها فراهم می‌کند.

بیرون رفتن از خانه یا هر فضای بسته‌ای احساس خوبی به همراه دارد. کودکان آزاد می‌شوند تا حرکت کنند، بچرخند و آزادانه، سروصدا کنند؛ همه‌ی این‌ها فرم‌هایی از «بیان خود» است که اغلب در فضای منزل یا مدرسه محدود می‌شود. در فضای باز کودک می‌تواند بپرد، لی‌لی کند، بدود، بالا برود و فریاد بزند که همه‌ی این‌ها موجب آرامش و کاهش تنش و بی‌قراری او می‌شوند. به‌علاوه، بر اساس نتایج تحقیقات فراوان در این زمینه، بازی و فعالیت در طبیعت از علائم اختلال توجه و تمرکز می‌کاهد و هیجانات منفی کودک را به‌خوبی کنترل می‌کند.

گاهی پیش می‌آید که کودکان در حین بازی، دوستان و هم‌بازی‌های جدید پیدا می‌کنند. البته آن‌ها می‌توانند به‌تنهایی بازی کنند، اما این شانس را هم دارند که تعامل کردن با دیگری را یاد بگیرند یا زمانی‌که با یکدیگر به اختلاف برمی‌خورند، به حل مسئله بپردازند. در حالت طبیعی، کودکان اغلب با یکدیگر همکاری می‌کنند تا بازی‌ها و قوانین آن را بسازند؛ چون هیچ‌یک از بازی‌ها در عمل نسخه‌ی مشخصی ندارد؛ همچنین کودکان در زمان زخمی ‌شدنِ همتای خود، امکان همدردی را تجربه و تمرین می‌کنند. هوای تازه در طبیعت انرژی‌بخش است و فرصت‌های زیادی را برای فعالیت فراهم می‌کند. این فعالیت‌ها باعث می‌شوند که عضلات کودک تقویت شود. در معرض نور خورشید قرار گرفتن هم به معنای جذب ویتامین D است که آثار مثبت متعددی دارد: یکی از آن‌ها تقویت سیستم ایمنی کودک است؛ همچنین با انجام دادن انواع حرکات فیزیکی، کودک کالری بیشتری می‌سوزاند. در نتیجه، اندامی متناسب‌تر خواهد داشت.