بامداد24: «درست یادم نمی‌آید از چه سنی به فوتبال علاقه‌مند شدم اما لذت وصف‌ناپذیری داشت. تمام دیوار اتاقم را پر کرده بودم از عکس‌های دسته‌جمعی تیم محبوبم و بازیکن مورد علاقه‌ام... نتایج تمام بازی‌ها را از بر بودم. 

می‌نشستم مثل یک کارشناس تحلیل می‌کردم. هویتم تقریبا با تیم مورد علاقه‌ام شکل گرفته بود اما آنچه که از ته دلم همیشه دوست داشتم اتفاق بیفتد، رفتن به ورزشگاه بود آن هم برای یک‌بار ... .

کارهایم را خوب بلد بودم. از برادر کوچکم مثل یک مادر مواظبت می‌کردم و می‌دانستم در آینده به‌طور قطع مادر خوبی خواهم شد. درس‌هایم را به خوبی می‌خواندم و پدرم دوست داشت در جامعه تاثیرگذار باشم که خوشبختانه این اتفاق هم افتاد و از همه مهم‌تر این‌که خانه‌داری‌ام هم بد نیست، می توانم کمک حال یک زندگی باشم همه این مشغله‌ها باعث نشد که دست از علاقه‌ام و به‌رفتن به ورزشگاه بردارم و تنها چیزی که نمی‌دانم در موردش چه جوابی بدهم محروم شدن از حضور در ورزشگاه است».

همه اینها تنها حرف یک دختر 22 ساله است که به بلوغ فکری رسیده و خیلی صریح و با درایت به یک موضوع می‌پردازد. دختری که حرف‌های نماینده‌اش در مجلس به مذاقش خوش نیامده و این روزها به انتخاب اشتباهش فکر می‌کند. 

چندی پیش سخنان فاطمه ‌الیا، نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی در فضای مجازی به‌سرعت منتشر شد. صحبت‌هایی که نشان خوبی از آینده زنان نداشت. به خلاصه‌ای از سخنان خانم الیا توجه کنید: «‌کار زن بچه‌دار شدن و تربیت فرزند و شوهرداری است، نه دیدن مسابقات والیبال. یک عده می‌خواهند هر‌طور شده به زن نقش‌هایی بدهند که مخالف با وظایف شرعی است. زنی که دغدغه اصلی‌اش رفتن به ورزشگاه و شاغل شدن! و از این دست مسائل باشد که دیگر به وظایف اصلی خود نمی‌رسد.‌»

سرکار خانم آلیا شما جدا از نماینده مردم تهران بودن، نماینده زنان در مجلس شورای اسلامی نیز هستید و کاش قبل از زدن این حرف‌ها نگاهی به جایگاه خود می‌انداختید و یادتان می‌آمد که در حال حاضر خودتان نیز زن هستید اما شاغلید و این نه تنها برای زنان، ناراحت کننده نیست بلکه باعث افتخار است. 

 با روی کار آمدن دولت تدبیر و امید انتظارات از قشر زنان بالا رفته و حتی خود بانوان که سهمی زیادی در میزان رای داده شده پای صندوق‌های رای داشتند، انتظاراتی از دولت حسن روحانی داشتند که به نظر می‌رسید در آن روزها دست یافتن به آن آمال و آرزو نبود. با گذشت دو سال در حالی که به‌تازگی جشن پیروزی این دولت در انتخابات دو سال گذشته گرفته شده، صحبت‌های کهنه درباره حضور بانوان در ورزشگاه دوباره تازه شده و دارد جان می‌گیرد. زنان ایرانی در حالی نمی‌توانند در ورزشگاه‌ها حاضر شوند که در هنگام برگزاری مسابقه‌های بین‌المللی در ایران، زنان دیگر کشورها اجازه ورود به ورزشگاه‌ها را دارند. طبق قانون‌های جهانی نیز جلوگیری از ورود خانم‌ها به ورزشگاه‌ها ممنوع است.

به گزارش ایرنا، فخرالسادات محتشمی‌پور، فعال سیاسی اصلاح‌طلب و از فعالان حقوق زنان از جمله موافقان حضور زنان در ورزشگاه‌هاست. وی در این ارتباط گفت: نه تنها با ورود خانم‌ها به ورزشگاه‌ها و هر مکان عمومی دیگری مخالف نیستم بلکه آن را حق طبیعی خانم‌ها می‌دانم.‌

محتشمی‌پور در ادامه با اشاره به این‌که تا امروز هیچ‌یک از استدلال‌های مخالفان این ماجرا را منطقی و مطابق با عقل و شرع و عرف جامعه ندیده است، تصریح کرد: متاسفم که چنین روندهای معیوبی همچنان ادامه دارد و مساله‌ای سهل و ساده را تا این حد پیچیده و دشوار جلوه می‌دهند و کشور ما را مضحکه جهانیان می‌کنند.‌

این فعال زن گفت: از نظر قانونی تا جایی که من مطالعه کرده‌ام، اشاره‌ا‌ی به ممنوعیت حضور خانم‌ها در ورزشگاه‌ها نشده است. این تنها یک اعمال سلیقه است که در دوره‌های مختلف نیز شاهد آن بوده‌ایم. در دوره اصلاحات به‌صورت مکرر در این خصوص صحبت شد و حتی برخی از مسوولان زن برای تماشای بازی‌ها به استادیوم‌ها رفتند ولی در کمال تاسف این ماجرا هرگز جنبه عمومی پیدا نکرد. حتی در دوره ی ریاست جمهوری احمدی نژاد نیز بحث هایی در این خصوص مطرح شد که در مقابل آن ها مقاومت شد. 

متاسفانه هرگز توجهی به جنبه‌ها و تاثیرگذاری مثبتی که حضور خانم‌ها قادر است در ورزشگاه‌ها ایجاد کند، نشده است. زنانی که در آنجا حضور پیدا می‌کنند مادران کنونی و آینده کشور ما هستند. بدون شک حضور آنها در این عرصه می‌تواند در انتقال فرهنگ ورزشکاری و ورزش‌دوستی به فرزندان و اعضای خانواده آنها موثر باشد.‌

برخی افراد حضور زنان در استادیوم‌های ورزش‌ نظیر فوتبال را به‌دلیل آنچه آن را فضای نامناسب می‌خوانند، نادرست می‌دانند. واقعیت این است که حضور بانوان و کمک به خانوادگی شدن این محیط، می‌تواند برای مبارزه با اوباشگری و فحاشی در این مکان کمک کند. 

زنان ایرانی امروزه در همه حوزه‌های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی حضوری پررنگ دارند و حتی کم‌توجهی به آنها در حوزه ورزش به‌عنوان ورزشکار حرفه‌ای نیز مانع از افتخارآفرینی آنها نشده است. نباید فراموش کرد که در طول تاریخ، هر زمان که زنان در سرتاسر دنیا و حتی ایران برای تحقق خواسته‌های خود نظیر حق رای و ... تلاش می‌کردند، عده‌ای به‌عنوان یک «تابوی بزرگ» به این قضیه نگاه می‌کردند. افرادی که امروزه تاریخ با نگاه تمسخر به آنها می‌نگرد. در مقام بیان، به‌طور مرتب از برابری حقوق زن و مرد در اسلام و ایران سخن به میان می‌آید اما واقعیت این است که چنین ممانعت‌هایی در سطح جامعه، شکافی بین گفتار و کردار مسوولان ایجاد کرده است. 

همین شکاف بی‌تردید در بسیاری موارد می‌تواند به پای دین اسلام نوشته شود. کمترین تردیدی ندارم که این ممانعت‌ها نتیجه عکس دارد و باعث گریزان شدن مردم و به‌ویژه جوانان از دین می‌شود.

فریبا کرمی